ładunku elementarnego
Encyklopedia PWN
fiz. klasa ciał stałych o oporze elektrycznym właściwym pośrednim między oporem dielektryków i metali, zawierającym się w granicach 107–10–6 Ω · m;
Thomson 
, ur. 18 XII 1856, Cheetham Hill k. Manchesteru, zm. 30 VIII 1940, Cambridge,
fizyk angielski.
[tọmsən]
Sir Joseph John , ur. 18 XII 1856, Cheetham Hill k. Manchesteru, zm. 30 VIII 1940, Cambridge,
fiz. pojęcie używane w fizyce półprzewodników, oznaczające fikcyjną cząstkę o dodatnim ładunku i dodatniej masie efektywnej.
elektrodynamika
fiz. dział fizyki traktujący o własnościach pól elektr. i magnet. oraz ich oddziaływaniu z układami ładunków elektrycznych.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, dynamikós < dýnamis ‘siła’],
elektron
cząstka elementarna o masie me = 0,510 998 902(21) MeV/c2 (9,109 381 88(72) · 10–31 kg) i ładunku elektrycznym e = −1,602 176 462(63) · 10–19 C, występująca w 2 stanach ładunkowych: jako ujemny — negaton, i dodatni — pozyton;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’],
fizyka
nauka o budowie oraz właściwościach materii i działających na nią siłach;
[gr. physikḗ ‘przyrodoznawstwo’ < phýsis ‘natura’, ‘przyroda’],
